Wytatuowani łowcy głów z Borneo

Na Borneo, w Malezji, najbardziej przerażającym plemieniem na całej wyspie byli Ibanowie, którzy stali się znani, dzięki uprzedzonym kolonizatorskim oczom angielskiego antropologa, jako "łowcy głów". Charles Hose odwiedził Borneo na początku XX wieku i sfotografował różne plemiona wyspy do swojej książki The Pagan Tribes of Borneo, opublikowanej w 1912 roku. Stwierdzając, że Ibanowie byli jedynym plemieniem, które praktykowało polowanie na głowy jako rodzaj sportu, do dziś błędne przekonanie Hose'a powoduje, że wielu szuka tubylców w poszukiwaniu opowieści o okrutnych wojownikach ścinających głowy.

Współcześni historycy twierdzą, że w rzeczywistości praktyka ścinania głów wrogom rozpoczęła się podczas ekspansjonizmu plemiennego i terytorialnego Iban, kiedy nadmierny wzrost populacji zmusił ich do walki o ziemię z innymi plemionami, a w konsekwencji do inwazji na obszary już zajęte przez mniejsze grupy. W oparciu o przekonanie, że dusza zamieszkuje głowę, ścięcie wroga gwarantowałoby śmierć ducha, który w ten sposób nie pozostałby przywiązany do ciała, pragnąc zemścić się na swoich mordercach.

Uważa się, że techniki odcinania głów nauczyli się Malajowie (którzy do dziś zamieszkują Półwysep Malajski oraz wyspy Sumatra i Borneo), którzy z kolei nauczyli się tej i innych "pirackich sztuk" od Arabów. W rzeczywistości odrywanie głów wrogom jest bardzo skutecznym sposobem na trzymanie innych potencjalnych wrogów z dala od swojego terytorium, unikając w ten sposób inwazji.

Włosy z odciętych głów były również używane do ozdabiania tarcz i włóczni wojowników Iban. Osoba, która zabrała głowę wroga do plemienia, była uważana za odważną i odważną, a jej czyn był nagradzany tatuażami wykonanymi na dłoniach i palcach ? niestety nie ma zdjęć tych konkretnych tatuaży; składały się one z różnych kształtów poruszających się zwierząt.

Dla Ibanów, podobnie jak dla wszystkich rdzennych plemion Borneo, tatuaże są ważną częścią kultury. Wraz z globalizacją i modernizacją na skalę światową, młodsze pokolenia na wyspie decydują się nie robić tatuaży z obawy przed brakiem dobrej pracy. Mimo to tatuaże nadal można zobaczyć na wielu mieszkańcach całej wyspy ? z wyjątkiem tatuaży dłoni. Ze wszystkich plemion najbardziej wytatuowani są Iban, którzy odziedziczyli swoje wzory po plemionach Kayan Kenyah i Bakatan. Ciekawostką jest to, że dla niektórych plemion w Malezji punkty między palcem wskazującym a kciukiem są tatuażami nadanymi wojownikom, których zabili. Jakiekolwiek podobieństwo do obecnego Tatuaże wykonane w więzieniach w Brazylii a w Rosji może to nie być zwykły zbieg okoliczności!

W wyniku ingerencji kultury zachodniej, a dokładniej decyzji gubernatorów stanów Sarawak i Kalimanjan (które obejmowały terytoria Iban), polowanie na głowy zostało zakazane w ciągu 100 lat poprzedzających II wojnę światową. Ci, którzy walczyli podczas Wielkiej Wojny, otrzymali tatuaże nadawane wojownikom, ale nie praktykowali już ścinania głów i nie otrzymywali tatuaży na rękach.

Jako część starożytnej kultury, otrzymanie tatuażu jest wynikiem rytuału związanego z intensywną duchowością Iban. Wierzą, że zwierzęce, roślinne lub ludzkie moce reprezentowane w projektach, zilustrowane formami występującymi w naturze, są włączane do podmiotu, gdy tylko ich skóra zostanie oznaczona. Wykonanie tatuażu oznaczało (i nadal oznacza) nie tylko przejście z jednego punktu w życiu do drugiego, ale także nowy początek lub początek nowej historii.

Większość wzorów plemion Borneo pochodzi od Kayan, starożytnego plemienia zamieszkującego wnętrze wyspy. The kwiaty lub rozety, znajdują się na praktycznie wszystkich starszych tubylcach, którzy zwykle zdobywali je po długich podróżach lub ważnych wydarzeniach osobistych. Technika Kayan wykopywania wzorów w blokach drewna, które byłyby używane jako szablony do stemplowania skóry, również rozprzestrzeniła się na całym terytorium. Niektóre plemiona, takie jak Iban, kopiowały wzory, inne wolały dostosowywać obrazy, tworząc własne symbole.

Tradycyjny tatuażysta, przed wykonaniem tatuażPowinien skonsultować się z duchami, aby mogły poprowadzić go w określeniu projektu. Po konsultacji składano ofiarę (zwykle ptaka, takiego jak kurczak lub kurczak) jako ofiarę dla duchowych przodków, którzy pomogli w tym procesie. Od tego momentu można było rozpocząć tatuaż, poprzez bardzo bolesną metodę, która trwała od sześciu do ośmiu godzin, a czasem trwała tygodniami. Zastosowana technika jest taka sama jak u Polinezyjczyków (Dowiedz się więcej o Moko tutaj): za pomocą igły (wykonanej z ostrych zębów zwierzęcych lub bardzo odpornych cierni) przywiązanej do długiego uchwytu, inny kawałek drewna jest używany do uderzania w główkę pierwszego, wykonując ciągły ruch w celu nałożenia pigmentu.

Tusz jest uzyskiwany z sadzy lub proszku węglowego, elementów uważanych za chroniące przed wpływem złych duchów. Aby tatuaż był mocniejszy, niektórzy artyści dodawali również sproszkowany zwierzęta zmieszany z ziemią.

Ostatni tatuażysta Iban, Maung, który walczył przeciwko Japończykom podczas II wojny światowej, zwykł opowiadać odwiedzającym o magii zawartej w jego tatuażach, ponieważ jego duch opiekuńczy poprowadził go do meteorytu w środku lasu, który Maung wykorzystał jako składnik pigmentu we wszystkich swoich tatuażach. Zmarł w 2002 roku, według fotografa i badacza Larsa Krutaka, zaledwie kilka godzin po zrobieniu poniższego zdjęcia.

Najpopularniejsze wzory wśród Iban są wykonywane na gardle i nadgarstkach; mają one zapobiegać ucieczce duszy z ciała. Szczenięta, skorpiony i rozety były wykonywane po długich podróżach lub przy okazji spotkań z innymi plemionami.